[vc_row][vc_column][vc_tabs][vc_tab title=”Op de fiets met Dinie” tab_id=”1512135148-1-97″][vc_tta_tour][vc_tta_section title=”Oktober 2017″ tab_id=”1512135977199-e348d67d-a4e6″][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”April 2017″ tab_id=”1514065237009-7ac45fc5-6442″][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Januari 2017″ tab_id=”1512135477356-1c19ff80-f1b7″][vc_column_text]

De route van Hugo

Op een echt koude dag spreek ik af met Hugo voor de fietstocht. Hugo is bijna 8 jaar eigenaar van de Brabantse Hoeve. Een goedlachse joviaal overkomende man. Hij propageert het Bourgondische leven, wat niet alleen zijn motto is,  maar ook in alles wat hij doet doorsijpelt. We  beginnen met de fotoshoot en hij blijkt een enthousiast liefhebber van mode te zijn. Met oog voor detail schikt hij zijn kleding zodat het er ‘goed’ uitziet.
We beginnen met een kop koffie en vertelt van alles over zijn bedrijf. Een hoeve met zaal café en bed en Breakfast. Er heerst een hoeve sfeer zonder dat het stoffig en sleets is. Terwijl we aan de koffie zitten komen blijkbaar bekenden aan die wekelijks hun koffie hier drinken.  Iedereen krijgt hier een woord een lach en er wordt geluisterd naar wat ze te vertellen hebben.

Maar er moet worden gefietst, de bomen zijn kaal. Dat geeft de natuur een andere dimensie wat het fietsen in de winter mooi maakt. Door de bossen en weilanden gaat onze fietstocht, we genieten van de vergezichten. De temperatuur valt als je in beweging bent erg mee. Hugo zet er een flink tempo in en zo besluiten we bij knooppunt 40 even af te buigen naar het plaatsje Zeeland met voor beiden een ander speciaalbier waar Hugo veel verstand van heeft dan begint hij te praten.

Ik kom uit Keldonk en ben de  jongste van de vier en 42 jaar oud.  Mijn vader moeder hadden een meubelfabriek en meubelwinkel. Zelf ben ik vader van 2 zonen van 16 en 17 zij zijn zijn het grootste deel van het jaar bij mij in Volkel. We hebben een co-ouderschap.  De oudste gaat nu ook de horeca in, want die volgt de De horecaopleiding op de Rooipannen, dat is erg leuk. Op mijn 26e had ik een goede carrière in het sanitair en ben ik ernstig ziek geweest waardoor ik tijd had om na te denken over wat ik wilde doen als ik beter was. Gelukkig genas ik snel van de teelbalkanker. Vier jaar later had ik samen met mijn toenmalige echtgenoot die heel erg van de horeca hield een camping met barretje en restaurantje in Frankrijk. Na tweeënhalf jaar liep onze relatie stuk. Hierdoor besloten we terug te keren naar daar, waar we vandaan kwamen. Ik wist toen wel heel zeker dat ik een recreatiebedrijf voor mijzelf wilde Ik wilde heel graag op de Maashorst beginnen het liefst midden in het bos. Door een gesprek met  de gemeente Uden kwam ik uiteindelijk in Volkel terecht.

Het is een voor mij een mooi pand ik ben nu bijna 8 jaar verder en De Brabantse hoeve is heel veelzijdig geworden, dat maakt het voor mij leuk. We hebben veel verschillende activiteiten, heidagen, huwelijken en koffietafels, buitenlandse gasten die blijven overnachten en vrolijke fietsers… Er zitten veel horeca-activiteiten aan vast dat maakt het voor mij zo leuk. Vooral omdat iedere dag anders is. Ik vind het leuk om alles mooi en verzorgd te maken. Ik probeer het zo goed mogelijk te organiseren en dat wordt gewaardeerd. Het klussen doe ik veel zelf.

Hij wilde de kapel in Boekel kopen dat ging niet door er was veel protest van de mensen uit Boekel. hij zegt daarop: Dat is wel jammer want ik zag daar mooie dingen. Een echte zakenman zou er vol tegen in gaan maar als het weerstand oplevert, dan doe ik het niet, daar ben ik veel te gevoelig voor. Ik doe alles vol passie en omdat ik het leuk vindt en niet om veel geld te verdienen.

Je kunt natuurlijk wel karten en schieten in een betonnen bunker, maar van buiten zijn wordt je gezonder en vrolijker.

Onze gasten loven altijd de gastvrijheid. We sturen de gasten graag de Maashorst in buiten zijn in de natuur is voor mensen over de hele wereld fijn. Je kunt natuurlijk wel karten en bowlen in een betonnen bunker, maar van buiten zijn wordt je gezonder en vrolijker.

Aan mijn leven wil ik niks veranderen. Mijn leven op de Brabantse hoeve is goed, ik ben gelukkig met mijn relatie en mijn kinderen. Ik heb hier mijn vrienden. Het is zo goed. Ik wil hooguit sommige dingen mooier maken, maar niet veranderen. Ik weet niet wat morgen brengt maar als er iets op mijn weg komt wat mooi is, dan? Wie weet waar dat toe leidt..

Over de route:
De  route voert van Volkel de verste uithoek van ons Maashorstgebied, door Odiliapeel, Uden, Zeeland en het natuurgebied de Maashorst zelf.
Kleding van Manders Mode Schaijk
Hugo: Broek en trui Scotch &Soda, Blouse Chasin, Jas Elvine, Das en muts Barts
Dinie: Broek en trui 10 Days, Jas Elvine, Das C&S[/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7542,7543,7566,7565,7564,7563,7562,7561″][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”December 2016″ tab_id=”1512135477309-60fb0a9d-a354″][vc_column_text]

De route van Ido

Mijn laatste fietstocht is met Ido de Haan, coördinator en projectbegeleider van Instituut voor natuureducatie en duurzaamheid (IVN). Hij is een Friese Brabander, zoals hij dat zelf zegt.  Hij wil me graag enkele Groene loper-projecten laten zien. Normaal vertellen we in deze rubriek over de mens, maar deze keer zal niet alleen de verbinding met de natuur, maar ook de sociale verbinding door het groen, aan bod komen.

Ido De Haan(45) woont al 20 jaar in Brabant, in Tilburg, en is getrouwd en heeft twee kinderen Pleun en Sam. Ido woonde dicht bij de natuur: “Ik kom uit een vrij gewoon nest met mijn moeder als huisvrouw en vader magazijn chef en we woonde in een klein dorpje. Opgegroeid met mijn zusje in de natuur en 1,5 km van de Waddenzee. Daardoor ben ik een echte liefhebber van de natuur geworden. Dat wonen zo dicht bij de zee in een kleine gemeenschap heeft een grote invloed op mijn bevlogenheid voor de natuur gehad.”
Ido heeft voor deze middag zes projecten op het programma, staan waar hij langs wil fietsen. Ik heb al veel gelezen in de media over de Groene Loper en ben dan ook erg nieuwsgierig naar hoe dit in de praktijk er uit ziet.

Opgegroeid met mijn zusje in de natuur en 1,5 km van de Waddenzee.

Na de fotoshoot in het arboretum (bomenpark) van Heesch gaan we van start. In Berghem is Bee&Bee de Notelaar, de theetuin, hier worden onder andere cursussen ‘Zero waste’ – 0% afval – gegeven. In hartje Oss in de Houtstraat zit Jeanette Huusen dit voorjaar wordt aan een saai stuk muur een verticale tuin gerealiseerd met tuinkruiden voor de twee restaurants die er zitten. Mooi om te zien en goed voor het microklimaat in de stad.  Bij de Stadsmoestuin vertellen ze vol passie over de stadsmoestuin voor minder bedeelden, door en voor mensen die deze groenten zelf niet kunnen kopen. We komen langs de Vorstengrafdonk terug in Heesch, hier is een ambitieuze pluktuin in wording een groot gedeelte worden vlinderbloemen. Over een tijdje moet je hier zelf je boeket kunnen plukken tegen een kleine vergoeding een gedeelte is bestemd als ruimte om natuurlijk te  leren bloemschikken.  We zijn ruim drie uur onderweg geweest en zijn onder de indruk van de gedrevenheid binnen de projecten.
We hebben amper tijd gehad om over Ido te praten en dat doen we nog met een biertje. Lees op de website www.meermaashorst meer over de projecten en het interview met Ido, een leraar die van de natuur zijn beroep heeft gemaakt.

Kleding Ido: Jeans Scotch&Soda, Jack, vest T-shirt, petje Alles van Superdry
Kleding Dinie: Tussen Jack Reset, Polotrui, vest, jeans, sjawl van Summum, Tas Pauls Boutique[/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”4422,7193,4756,7544″ onclick=”img_link_large”][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”November 2016″ tab_id=”1512135517758-89fbddf7-04da”][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Oktober 2016 ” tab_id=”1512135793693-b369ed6b-f171″][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”September 2016″ tab_id=”1512135826399-a3363c0f-d561″][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Augustus 2016″ tab_id=”1512135919462-c8018e8e-2397″][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Juli 2016″ tab_id=”1512135954142-c7baefeb-5e1e”][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Juni 2016″ tab_id=”1514059402544-60a78b84-2529″][vc_column_text][/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7589,7588,7587,7586,7585,7584″ onclick=”img_link_large”][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Mei 2016″ tab_id=”1514059834850-91f9247e-732a”][vc_column_text]

De route van Mirella

Het is een zonnige dag in maart als Mirella van de Ven en Dinie van den Brenk in de allerbuitenste schil van het Maashorstgebied gaan fietsen, op de rand van Vinkel en Bedaf. Mirella heeft met haar man een zogenaamd zicht-varkens-vermeerderingsbedrijf met koffie- theeschenkerij Het Venster en vijf jongvolwassen kinderen. Mirella, voorheen doktersassistente, is een jong ogende charmante en tegelijkertijd kordate vrouw. Zij tennist en houdt van op stap gaan met vriendinnen en zet zich in voor Stichting Hartenkind. Vrolijk zegt ze dat het een hele uitdaging is om alles goed te organiseren en nog wat tijd voor elkaar over te houden.
We krijgen eerst zelfgemaakte taart, koffie en een rondleiding bij de schapen die net gelammerd hebben en uiteraard de varkens. Voor het raam ligt een zeug met veertien biggen die die nacht zijn geworpen. Vertederende start van een mooie dag, naar zal blijken.

Mirella vertelt dat de route die ze koos door haar ouders is samen gesteld en vaak wordt gedaan door haar gasten. De route gaat door bossen, nieuwe natuur en door de landerijen. “Al het mooie van Brabant samen”, zegt ze.
We komen al snel op de problematiek in de varkenshouderij. Enigszins verontwaardigd vertelt Mirella: “Vroeger was vlees een luxeproduct dat naar de slager ging en nu een kiloknaller waar supermarktketens de prijzen dicteren. Er zijn al veel collega’s failliet gegaan, ook wij hebben het moeilijk en hebben gelukkig Het Venster. Er zijn teveel varkens dus er moet iets gebeuren. Er is nu een discussie over verhandeling van fosfaatrechten aan koeienboeren, maar er zijn nog zoveel haken en ogen aan van alles. Van de overheid moest het bedrijf op slot (Dat wil zeggen dat er nooit meer kan worden uitgebreid, red.). Ter compensatie mochten we iets met recreatie gaan doen.”

Ze vertelt dat ze taarten bakken altijd leuk heeft gevonden en graag omgaat met mensen. Die kunnen nu een kijkje komen nemen en zo hun vragen stellen over de varkenshouderij. Ze hebben 365 zeugen die drie maanden, drie weken en drie dagen dragen. “De biggetjes blijven drie tot vier weken bij de zeug dan blijven ze tot tien weken bij ons.” En dan nijdig: “Weet je, iedere keer komen er van die berichten van 20 jaar geleden over overvolle stallen langs, in Nederland is er al zoveel verbeterd in ruimte voor de varkens, we castreren bijvoorbeeld niet meer en antibioticum wordt nauwelijks nog gebruikt. Maar dat laten ze niet zien.”

De route gaat door bossen, nieuwe natuur en landerijen. Al het mooie van Brabant samen.

Over haar toekomst en dromen is ze heel duidelijk. Ze hoopt zelf wat meer vrijetijd te kunnen krijgen om te wandelen en fietsen en op terrasjes te zitten. Wie weet ooit kleinkinderen. “Maar ik wil niet te ver vooruit kijken want het komt toch altijd anders uit. Eigenlijk heb ik al veel dromen waar kunnen maken en leren genieten van het gewone.”

Mirella vertelt dat in 1997, tijdens de varkenspest, haar derde dochtertje een eenkamerhart bleek te hebben. In die tijd waren ze voortdurend in het ziekenhuis en hebben ze allerlei operaties uitgevoerd om het kindje te redden. “Inmiddels is ze 19 jaar, is er niets te merken en functioneert ze heel erg goed. Hierdoor leer je wel alles in een ander perspectief te zien en is alleen het feit dat je samen aan tafel kunt zitten al iets wat je volkomen gelukkig maakt.”

Als je iets zou mogen veranderen wat zou je graag zien?
“Mensen zouden wat toegeeflijker mogen worden. Het is toch niet leuk als iedereen hetzelfde denkt? Iedereen gelooft op zijn eigen manier, maar waarom moeten daardoor oorlogen komen? Ik vraag mezelf af hoe dit komt. Hebben we het samen te goed?  Dat we zo onverdraagzaam zijn.  Iedereen is anders en daar zou je juist rijker van kunnen worden.” Samen genieten we van de fietstocht en het zonnige weer met het besef dat we bofkonten zijn omdat we in staat zijn de mooie momenten te destilleren uit het leven.

Over de fietstocht

De tocht is 35 kilometer lang en voert door platteland, bossen en nieuwe natuur. Gedeeltelijk onverharde paden. Je komt langs De Nistel, een koffie- en theeschenkerij waar mensen met een beperking werken, een ijsboerderij en een pluktuin waar iedere vrijdag ook amateurbeeldhouwers aan het werk zijn. We zien een blote-voetenpad en een boerderijmuseum (www.museumboerderij.nl , beperkte openingstijden).

De tocht is niet te lang en omdat er onderweg genoeg gelegenheid is om af te stappen geschikt om met kinderen te doen.

Tekst: Dinie van den Brenk
Foto’s: Angelie Schuijers
Illustratie: Willie Manders[/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7590,7591,7592,7593,7594,7595,7596,7597,7598″][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”April 2016″ tab_id=”1514059875342-37449a78-fa00″][vc_column_text]

De route van Chris

Op een koude dag in maart gaat Chris de Bruin met Dinie van den Brenk de Bossche School -route fietsen. Chris is jongvee opfokker, mini-campinghouder op Driehuis in Reek en vader van vier jong volwassen kinderen. Hij is getrouwd, parttime huisman, vrijwilliger voor het onderhoud en ontwikkelen van de wandelroutenetwerken op de Maashorst. Een energieke praatgrage man met een brede belangstelling.

Chris heeft de Bossche School -route uitgekozen om meerdere redenen. Eén daarvan is dat hij gegrepen is door de ogenschijnlijke simpelheid van deze architectuur. De soberheid spreekt hem heel erg aan. Misschien komt het ook wel dat hij als Rekenaar zo dicht bij de inmiddels overleden architect Jan de Jong woont. Opvallend voor de Maashorst is dat er een kwantiteit aan Bossche School-panden zijn gebouwd, scholen, gemeentehuizen, kerkelijke gebouwen, grote woonhuizen en rijtjeshuizen.

We starten vanaf Reek en gaan eerst via Velp naar Grave. Hier valt op dat de, relatief nieuwe, gebouwen van de Bossche School naadloos aansluiten bij de eeuwenoude panden in dit historische stadje. Aal trappend gaan we richting Keent. Hier buigen we even van de route af. Chris wil de uitkijktoren van de Stichting Taurus laten zien. Hij heeft gelijk, wat een adembenemend weids uitzicht. We gaan even verderop bij het atelier van Wim de Kleijn op de koffie voor het interview.

Chris brandt los: “De meeste mensen hebben een afstand tot de natuur, bij ons (op de camping, red.) ervaren ze de natuur. Je wordt belaagd met zoveel vragen van onwetende gasten, Het is geweldig om de kinderen kennis te laten maken met de dieren, het voeren en verzorgen. Ieder jaar weer moeten ze keihard lachen als een koe staat te piesen. Ze hebben echt geen idee hoe dieren leven op een boerderij.”

Dan komt het op zijn passie: wandelen. “Samen met Oirschot was Landerd de eerste gemeente die een wandelknooppuntensysteem maakte. We waren zo trots toen het af was. Al die bordjes en na een paar dagen waren de meeste al gesloopt. Inmiddels zijn er hufterproofpaaltjes  geplaatst en worden de routes goed onderhouden.”

Ze hebben echt geen idee hoe dieren leven op een boerderij.

Ik vraag hem over Ethiopië. Hij vertelt dat ze een kinderwens hadden en voor adoptie bij toeval daar zijn terecht gekomen. “Wij vinden Ethiopië het Brabant van Afrika, zo’n gastvrije bevolking. We organiseren ieder jaar rond 11 september een Ethiopië-weekend omdat het dan het officiële Ethiopische nieuwjaar is. Dit is ontstaan door de oudercontacten die we te kort vonden. Inmiddels zijn er al veel volwassen kinderen en loopt het wat terug. Door deze weekenden zijn er veel vriendschappen voor het leven ontstaan. Wat ik ook doe is geld inzamelen voor een klein kinderhuis. Hiermee kunnen kinderen worden geholpen aan verschillende soorten handicaps waarna ze zelfstandig door het leven kunnen. Dit doen we onder andere met de MOV fietstocht in Reek.”
“22 jaar geleden begon ik de camping en moest ik de regio bekijken. Toen kwam ik op de Maashorst terecht. Terwijl ik hier m’n hele leven woonde wist ik helemaal niet in wat een mooi gebied we wonen. Ik zit in de werkgroep Reeks ommetje een wandeling door en om Reek en de landerijen. Sommigen denken dat het alleen voor de toeristen is maar het is ook voor de bewoners die, nog steeds, niet altijd door hebben hoe mooi het achter hun huis is.”

 

Op de vraag ‘Wat zou je graag veranderd willen zien?’ krijgt de vrolijke Chris ineens een ander gezicht. Een emotioneel en bezorgd betoog over de vluchtelingenproblematiek volgt. Waarbij hij zich zegt te schamen voor het gebrek aan gastvrijheid van sommige Brabanders. “Nederland is in de historie altijd een migratieland geweest”, zegt hij. “Je moet de komst van migranten zien als een economische kans. Mensen die hier gaan ondernemen en consumeren.” Gesmoord zegt Chris: “Door mensen zo onwelkom tegemoet te treden met afschuwelijke acties zoals varkens, hoe denk je dat deze mensen ons gaan bejegenen? Als zij zich hier eenmaal gesetteld hebben. Dat kan nooit goed gaan, kinderen die nu 12 en jongvolwassenen, dat zijn de mensen die ons straks moeten verzorgen, Zij zullen altijd dat beeld bij zich dragen. Het is niet goed voor onze samenleving.”

We fietsen  in gedachten verder, genietend van de weidsheid van de natuur, via de dorpjes Overlangel en  Neerloon op de dijken naar Ravenstein. Via Herpen, Schaijk naar Zeeland terug naar Reek.
Inmiddels ben ik ook gegrepen door de Bossche School. Gebouwen die ik eerder ook wel zag, zie ik nu met heel andere ogen, als we goed kijken zien we, naast de highlights die op de route staan, steeds meer gebouwen. We concluderen dat de route een echte aanrader is om op een andere manier naar je omgeving te leren kijken. Daarnaast is er in de verbindingen tussen de dorpen en stadjes in genoeg te genieten van het natuurschoon.
Dank je wel Chris voor deze eyeopener.

Over de route:

De route is 43 kilometer lang en de stadjes Ravenstein en Grave zijn een bezoek meer dan waard. Je kunt daarom overwegen meer tijd te nemen voor de bezienswaardigheden en de route in twee dagen fietsen. Te vinden op www.vvvlanderd.nl/go/fietsen

Even afwijken van de route. De uitkijktoren van Informatiepunt Keent: Zuijdenhoutstraat 2, 5371 RB Keent. Hier kun je ook informatie krijgen over natuurvlees voor thuis www.stichtingtaurus.nl

Als je de smaak te pakken hebt, is er ook nog een Bossche schoolwandeling in Oss www.toerismeoss.nl

Tekst: Dinie van den Brenk
Foto’s: Angelie Schuijers
Illustratie: Willie Manders[/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7578,7577,7576,7575,7574″][/vc_tta_section][vc_tta_section title=”Januari 2016″ tab_id=”1514059911870-a3d13e3f-8378″][vc_column_text][/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7574,7575,7576,7577,7578″][/vc_tta_section][/vc_tta_tour][/vc_tab][vc_tab title=”Stokje doorgeven” tab_id=”1512135449652-2-7″][vc_column_text]Elke editie werd het stokje doorgegeven aan een nieuwe gastcolumnist. We zetten ze hier nog even op een rijtje…[/vc_column_text][vc_gallery type=”image_grid” images=”7555,7554,7553,7552,7551,7550,7549,7548,7547,7546″ img_size=”medium”][/vc_tab][/vc_tabs][/vc_column][/vc_row]